Łowicki Półmaraton Jesieni - upalna lekcja

Do Łowicza jechałem z pozytywnym nastawieniem. Ostatnie dni przed startem były spokojne – standardowe treningi biegowe, jeden siłowy, odpowiednia regeneracja i dieta. Nic nadzwyczajnego, po prostu rutyna, która zwykle się sprawdzała. Wiedziałem jednak, że największym przeciwnikiem nie będą kilometry, ale pogoda. Prognozy od kilku dni mówiły jasno: upał w granicach 30 stopni. Dodatkowo start planowany był po godzinie 11. Już samo to zwiastowało, że nie będzie łatwo. Absolutnie nie nastawiałem się na jakikolwiek rekord czy nawet zbliżenie się w jego okolice. Założyłem sobie, że ukończę bieg w granicach 2:07. Dwa tygodnie wcześniej w Warszawie pobiegłem na 2:05, więc wynik w tych okolicach wydawał się w miarę realny, chyba że... No, właśnie, w bieganiu nauczyłem się jednego – trzeba mierzyć siły na zamiary.

Cztery pętle w pełnym słońcu
Trasa Łowickiego Półmaratonu Jesieni była wytyczona ulicami miasta i składała się z czterech pętli. Taki układ ma swoje plusy i minusy – z jednej strony szybciej „poznajesz” trasę, z drugiej psychicznie bywa ciężko, bo wiesz dokładnie, ile jeszcze przed tobą. Najbardziej wymagające były fragmenty po bruku i odcinki całkowicie odsłonięte, gdzie nie było ani kawałka cienia. A słońce tego dnia naprawdę nie miało litości. Już od pierwszych kilometrów czułem, że temperatura robi swoje – serce biło szybciej niż zwykle przy tym tempie, a każdy łyk wody znikał natychmiast. Pierwsze 10 kilometrów minęły jeszcze w miarę spokojnie. Trzymałem założone tempo, krok był pewny, choć głowa podpowiadała, że długo tak się nie da. I faktycznie – mniej więcej od 11 kilometra zaczęły się schody.

Kryzys...
W tym miejscu zrobiłem coś, czego zwykle unikam i po moim pierwszym półmaratonie w Pabianicach, dotąd nie robiłem. Przeszedłem do marszu :(. Dla wielu biegaczy to często sygnał porażki, ale ja patrzę na to inaczej. Czasami trzeba odpuścić tempo, by nie odpuścić całego biegu. Zdecydowałem, że ważniejsze jest zdrowie i ukończenie półmaratonu, niż uparcie walka o nierealny wynik. Przeplatałem marsz z truchtem i starałem się trzymać głowę zajętą. Pomógł mi w tym nowo poznany biegacz – Mateusz (serdeczne pozdrowienia). Przez ponad 5 kilometrów biegliśmy i maszerowaliśmy razem, rozmawiając o bieganiu i nie tylko. To właśnie piękno tego sportu – w najmniej spodziewanym momencie spotykasz kogoś, kto dodaje Ci otuchy i sprawia, że kilometry stają się łatwiejsze do przełknięcia. Motywację dawało mi też wsparcie bliskich i świadomość, że nie zwykłem się poddawać. W głowie krążyło wiele myśli, ale żadna z nich nie wygrała z jedną – chcę dotrzeć do mety, choćby w marszobiegu.

Łowicz pozytywnie zaskoczył
Szczerze mówiąc, przed startem miałem pewne obawy. Nigdy wcześniej nie brałem udziału w łowickim biegu, a w sieci nie znalazłem zbyt wielu opinii na temat tej imprezy. Tym bardziej byłem mile zaskoczony. Organizacja stała na bardzo wysokim poziomie – punkty odżywiania, wolontariusze, oznaczenia trasy, wszystko działało tak, jak powinno. Ale prawdziwą siłą tego biegu była atmosfera. Kibice na trasie, dzieciaki z miejscowych szkół, mieszkańcy miasta – wszyscy tworzyli niesamowity klimat. Łowicz udowodnił, że potrafi żyć sportem i wspierać biegaczy.

Meta i wyjątkowy medal
Na mecie czułem mieszankę emocji. Z jednej strony ogromną ulgę i satysfakcję z ukończenia biegu w tak ekstremalnych warunkach. Z drugiej – trochę zawodu, bo w głowie miałem inne założenia. Ale kiedy przypomniałem sobie temperaturę, marszowe fragmenty i kryzysy, zrozumiałem, że to był sukces. Sukces nie w liczbach, ale w charakterze i determinacji. Nagrodą za cały ten trud był medal – prawdziwe dzieło sztuki. Łowickie ludowe zdobienia sprawiły, że od razu trafił do grona najpiękniejszych w mojej kolekcji. To nie tylko pamiątka biegu, ale symbol lekcji, jaką mi dał.

Tryb pokory cały czas włączony
Łowicki Półmaraton Jesieni przypomniał mi jedną ważną rzecz – w bieganiu nie ma nic pewnego. Możesz czuć formę, możesz mieć progres, możesz być dobrze przygotowany, a i tak przyjdzie dzień, kiedy wszystko potoczy się inaczej. To była solidna lekcja pokory. Ale na pewno nie porażka. Bo porażką byłoby poddanie się. Ja z tej próby wyszedłem silniejszy – nie czasem na zegarku, ale doświadczeniem, które zostaje ze mną na kolejne starty. Nie zmienia to mojego podejścia do biegania. Nadal chcę startować, rozwijać się, cieszyć się każdym kilometrem. Ale wiem też, że nie zawsze warto „cisnąć” za wszelką cenę. Czasami mądrzej jest odpuścić, zwolnić, przejść do marszu – i dzięki temu dotrzeć do mety z uśmiechem.

Podsumowując..
Łowicki Półmaraton Jesieni 2025 zapamiętam jako bieg trudny, wymagający i jednocześnie wyjątkowy. Dał mi solidną lekcję pokory, przypomniał o wartości zdrowego rozsądku, ale też pokazał, jak wielką siłą jest atmosfera i ludzie, którzy dopingują na trasie. To nie był dzień rekordów. To był dzień charakteru.

Kolejny start już 5 października podczas Silesia Półmaratonu.

fot. DATASPORT

fot. DATASPORT

Po 7 latach wróciłem pobiegać na Pragę

Pierwszy start drugiej części sezonu za mną – i od razu wyjątkowy. Po siedmiu latach wróciłem na warszawską Pragę, żeby ponownie zmierzyć się z półmaratonem, w którym już kiedyś przeżywałem swoje małe biegowe święto. To właśnie tutaj, w 2018 roku, zrobiłem życiówkę w półmaratonie. Wynik, który poprawiłem dopiero w tym roku. Powrót na te ulice miał więc dla mnie wymiar symboliczny – trochę podróż sentymentalną, trochę test tego, gdzie teraz jestem - jako biegacz rzecz jasna.

Podróż i atmosfera przed startem

Do Warszawy wyruszyłem w sobotnie przedpołudnie z moją niezawodną ekipą – Agą i Kingą. Dla mnie jak zapewne wiece z wcześniejszych wpisów, takie wyjazdy to nie tylko bieganie, ale też czas z rodziną. Sama podróż była spokojna, bez pośpiechu i nerwów. Po około dwóch godzinach jazdy meldujemy się w stolicy. Odbieram pakiet startowy i do startu mamy czas wolny. Wspólnie z dziewczynami spacerujemy sobie po stolicy i cieszymy się fajną sobotą. Co do samego startu, przyznam, że nie czułem przesadnej presji, raczej lekką niepewność zmieszaną z ekscytacją. Wracały wspomnienia sprzed lat – obraz trasy, emocje z tamtego biegu, chwila, w której przekraczałem linię mety z nową życiówką. Tym razem wiedziałem, że nie idę po rekord, ale po kolejnego doświadczenie i przyjemność z samego startu.

Taktyka i plan na bieg

Założenie było proste – pobiec w miarę równo, bez szaleństw i niepotrzebnej presji. Chciałem, żeby ten start był spokojnym wejściem w drugą część sezonu, przygotowującym mnie do kolejnych wyzwań. Jednak każdy biegacz wie, jak łatwo wpaść w pułapkę atmosfery. Adrenalina, muzyka, tłumy zawodników – to wszystko sprawia, że nogi same chcą przyspieszać. Tak też było u mnie.

Pierwsze kilometry pokonałem szybciej, niż zakładałem. Wtedy wydawało się to świetnym pomysłem – czułem się dobrze, biegło się lekko. Ale doświadczenie podpowiadało mi, że może to się odbić czkawką w końcówce. Niestety, intuicja mnie nie zawiodła.

Trasa i jej wyzwania

Porównując trasę z 2018 roku, miałem wrażenie, że prowadziła w odwrotnym kierunku. Choć wiele fragmentów znałem, to jednak układały się w nieco inny obraz. Największym wyzwaniem były dla mnie długie, proste odcinki. Z jednej strony – pozwalały złapać rytm i trzymać tempo, z drugiej – ich monotonia była sporym obciążeniem psychicznym. Kiedy wiesz, że przed tobą ciągnie się kilkukilometrowa prosta, bez zakrętów czy zmian otoczenia, głowa zaczyna podpowiadać, żeby zwolnić. Do tego doszły warunki pogodowe. Liczyłem na wieczorną rześkość, a tymczasem było duszno i ciepło. Zdecydowanie nie były to wymarzone warunki do biegania. Widziałem sporo interwencji medycznych, co pokazuje, że nie tylko ja odczuwałem ciężar aury. Dodatkowo wiedziałem, że moja forma nie jest jeszcze szczytowa – to dopiero początek drugiej części sezonu.

Kibice i organizacja

To, co wyróżnia Półmaraton Praski, to atmosfera. Organizacja stoi na bardzo wysokim poziomie – wszystko jest dobrze przygotowane, oznaczenia czytelne, punkty odświeżania tam, gdzie trzeba. Ale największą siłą tego biegu są kibice.

Na trasie momentami tworzyli prawdziwe korytarze dopingu. Tłumy ludzi, którzy żywiołowo wspierali każdego biegacza, to coś, co naprawdę dodaje skrzydeł. Szczególnie zapadają w pamięć dzieci – z wyciągniętymi rączkami, czekające na przybicie „piątki”. I nie sposób im odmówić. To drobne gesty, które sprawiają, że bieganie w takich imprezach staje się czymś więcej niż tylko sportem. To spotkanie z ludźmi, którzy tworzą klimat i emocje.

Ostatnie kilometry i meta

Do 17. kilometra biegło mi się całkiem dobrze, ale później zaczęły wychodzić skutki zbyt szybkiego początku. Ostatnie cztery kilometry to była prawdziwa walka. Z każdym krokiem czułem coraz większe zmęczenie, a tempo spadało. To momenty, w których zaczynasz prowadzić dialog sam ze sobą – głowa mówi „zwolnij”, a serce i ambicja podpowiadają „biegnij dalej”.

Kiedy w końcu zobaczyłem linię mety, poczułem ogromną ulgę. Satysfakcja mieszała się z wyczerpaniem. Była radość, że kolejny półmaraton za mną, i świadomość, że zrobiłem krok do przodu w swojej biegowej drodze. Ale była też pokora – bo ten bieg pokazał, że emocje i brak konsekwencji w trzymaniu planu zawsze wystawiają rachunek.

Lekcja na przyszłość

Ten start to dla mnie przede wszystkim przypomnienie, że bieganie wymaga pokory. Zacząłem ciut za mocno i zapłaciłem za to w końcówce. To doświadczenie, które pokazuje, że warto ufać planowi i nie dać się ponieść chwili. Ale jednocześnie – nie żałuję. Każdy taki bieg uczy i daje coś, czego nie da się wyczytać z książek czy planów treningowych.

Kolejne cele

Teraz czas na krótką regenerację. Kolejny przystanek to Łowicki Półmaraton Jesieni 21 września. To właśnie tam sprawdzę, jak wygląda moja forma i czy wnioski z Pragi uda się wdrożyć w praktyce. Cały czas mam w głowie mój główny cel – jesienny maraton w Atenach.

Ten bieg przypomniał mi jedną ważną rzecz – nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem. I to jest normalne. Trzeba umieć zaakceptować swoje słabości, wyciągać wnioski i iść dalej. Bieganie to nie walka o rekordy, to nauka cierpliwości i pokory. Ale przede wszystkim ogromna radość!

fot. FotoMaraton

fot. FotoMaraton

fot. FotoMaraton

fot. FotoMaraton

fot. FotoMaraton

fot. FotoMaraton

fot. FotoMaraton

Zaczynam startową jesień (z maratońskim deserem)

Wakacje dobiegły końca. Dla dzieci i młodzieży to powrót do szkolnej rzeczywistości. Dla dla mnie jako człowieka w połowie swej zawodowej kariery po tylu latach pracy – wrzesień to kolejny miesiąc w kalendarzu. Ale już jako biegacz czuję zmianę klimatu z letniego i wakacyjnego luzu na wzmożoną intensywność startową.

Trochę oddechu

Tegoroczne lato zaczęło się dla mnie od urlopu na przełomie czerwca i lipca. Był czas na odpoczynek, oderwanie się od codzienności i złapanie trochę dystansu – także w bieganiu. To był świetny moment, żeby nabrać świeżości, spędzić czas z dala od rutyny i po prostu się zresetować.

Oczywiscie, późniejsze tygodnie też miały swoją równowagę – bieganie odbywało się regularnie, zgodnie z planem, ale bez spiny. Letni klimat sprawił, że treningi były mniej na spinie a bardziej na luzie. Było mniej liczenia sekund i analizowania tempa, a więcej radości z samego biegania. Co ważne – wszystko bez kontuzji, a to już samo w sobie daje powód do wdzięczności.

Pora postartować

No ale teraz czas zmienić tryb. Już w najbliższą sobotę stanę na starcie Wizz Air Warsaw Praski Half Marathon czyli Półmaratonu Praskiego. To pierwszy z trzech półmaratonów, które czekają mnie tej jesieni – później przyjdzie kolej, jak juz wiecie na Łowicki Półmaraton Jesieni i Silesia Half Marathon. Forma? Pewnie mogłaby być lepsza, ale też nie mam powodów do narzekań. Myślę, że jest odpowiednia energię i świeżość. A że ja nic nie muszę, tylko mogę – nastawienie jest proste: dobrze się bawić i cieszyć każdym startem.

Wielki finał biegowej jesieni

No i teraz pora na największą biegową wiadomość tego roku. W listopadzie pobiegnę swój drugi w życiu maraton. Długo trzymałem to w sekrecie, ale nadszedł czas, by zdradzić cóż to będzie za impreza. Będzie to... Maraton w Atenach dnia 9 listopada. Tak, właśnie tam – na legendarnej trasie z Maratonu do Aten, śladem Filipidesa zamierzam po 7 latach znów poczuć maratoński vibe. Trudno o bardziej symboliczne miejsce na królewski dystans. Samo myślenie o tym starcie sprawia, że mam dreszcze. To będzie ogromne wyzwanie – wymagająca trasa, długa (i już trwająca) droga przygotowań, ale też przygoda, która zostanie ze mną na całe życie. #pobiegnewatenach

To będzie prawdziwie biegowa jesień!

Przede mną intensywne tygodnie, pełne kilometrów, emocji i satysfakcji. Na pewno dam z siebie wszystko ale przede wszystkim będę chłonął całymi garściami biegowy klimat i będę cieszył się każdym przebiegniętym kilometrem. Bo bieganie – niezależnie od liczb na zegarku, wyniku – to dla mnie przede wszystkim wolność, radość i pokonywanie własnych ograniczeń.

Bez spiny ale z planem. Wracam!

Dwa i pół tygodnia bez biegania. Brzmi jak coś poważnego, ale... nie było tragedii. Wręcz przeciwnie — ten czas był potrzebny. Pauza od treningów, ale nie od aktywności. Każdego dnia ponad 20 tysięcy kroków, zwiedzanie, odkrywanie, łapanie oddechu. Trochę inna forma ruchu, ale równie satysfakcjonująca. Czasami warto się zatrzymać, by móc później ruszyć z nową energią.

Ten krótki biegowy detoks był świadomym wyborem — dla ciała, dla głowy, dla zachowania balansu. Bo jak coś robi się przez lata, z pasją, to warto czasem złapać dystans i zatęsknić. I dokładnie tak było — po prostu zatęskniłem.

Ale już wystarczy. Czas laby dobiegł końca. Buty wróciły na stopy, zegarek na nadgarstek, a myśli znów układają się w rytm kroków.

W moim poprzednim, majowym poście wspominałem o jesiennych planach — o biegach, na które się zapisałem: Wizz Air Warsaw Night Half Marathon, Łowicki Półmaraton Jesieni, Silesia Half Marathon. Każdy z nich to osobna historia, nowe wyzwanie i powrót do miejsc, z którymi mam biegowe wspomnienia. Warszawa po siedmiu latach, Katowice po dwóch, Łowicz po raz pierwszy. Ale to nie wszystko...

Czas uchylić rąbka tajemnicy. W planach mam jeszcze jeden start. Taki, który od początku roku chodził mi po głowie i nie dawał spokoju. Maraton! Tak — maraton wraca do kalendarza. Gdzie? Tego jeszcze nie zdradzę. Ale możecie być pewni, że to nie będzie zwykły bieg. To będzie coś więcej. Miejsce z historią. Symboliczne. I wyjątkowe. Ale spokojnie — jeszcze przyjdzie pora, by o tym opowiedzieć.

Tymczasem zaczynam przygotowania. Bez napinki, ale z konkretnym celem. Letnie treningi, powolne budowanie formy, rozkręcanie nóg i głowy. Jesień zapowiada się intensywnie, więc teraz czas na mądrą pracę i konsekwencję.

Wakacje wakacjami, ale forma sama się nie zrobi.

Zatem — wracam. I lecimy dalej.

Bieg Ulicą Piotrkowską - Rossmann Run 2025

Są takie biegi, na które czeka się z niecierpliwością. Nie dlatego, że to najważniejszy start sezonu. Ale dlatego, że wiesz, że to będzie prawdziwe święto biegania. Tak było właśnie z Rossmann Run 2025. Kiedy tylko pojawiły się zapisy – wiedziałem, że muszę tam być. I dziś, patrząc z perspektywy tych 10 przebiegniętych kilometrów, wiem jedno: warto było!

Na bieg pojechałem z moimi najwierniejszymi kibickami – Agą i Kingą. Taka wyprawa to nie tylko start, to czas razem, emocje dzielone w trójkę i wspomnienia, które zostają na długo. Łódź przywitała nas świetnie – organizacja na naprawdę wysokim poziomie. Wszystko czytelne, dobrze oznaczone, bez stresu i chaosu. Ekipa pracująca przy biegu była pomocna, konkretna, profesjonalna. I choć zmiana lokalizacji startu oraz biura zawodów (na Dworzec Fabryczny) mogła budzić obawy – wszystko okazało się zorganizowane perfekcyjnie, nawet kwestie parkingowe nie sprawiały żadnego problemu.

A sam bieg? Prawdziwa magia. Wystartowało ponad 8000 zawodników i zawodniczek – rekordowa frekwencja! Tłum był imponujący, ale miejscami wręcz… zbyt gęsty. Momentami robiło się ciasno, trudno było utrzymać równe tempo, o wyprzedzaniu nie wspominając. Ale może właśnie to było piękne – ten wspólny rytm tysięcy nóg, to poczucie, że biegniesz w czymś większym niż tylko własny wynik.

Sama trasa też nie była wcale łatwa. Zwłaszcza druga jej część dała się we znaki. Ale to, co zostaje w pamięci na długo, to moment, kiedy trasa wkracza w ulicę Piotrkowską. Serce Łodzi rozbrzmiewające muzyką, dopingiem, okrzykami. Ludzie przed licznymi lokalami, machali, krzyczeli, klaskali – czułem się jak niemal jak bohater, choć biegłem "tylko" w amatorskim biegu na 10 km.

Mój czas? 53:31.Jestem z niego bardzo zadowolony. Bo wiem, jak wyglądał ten bieg, jakie były warunki, jak wiele dałem z siebie. Nie zawsze chodzi o życiówkę – czasem bardziej o to, jak się czujesz na mecie. A ja czułem się świetnie. Dumny. Spełniony. Szczęśliwy.

To prawdopodobnie był mój ostatni start w pierwszej części sezonu. Teraz czas na oddech, spokojne bieganie bez presji, regenerację i kilka tygodni biegania dla czystej przyjemności. A potem? Muszę przyznać, że jesień zapowiada się naprawdę ciekawie. Już teraz mam w kalendarzu trzy starty:

– Wizz Air Warsaw Praski Night Half Marathon – to będzie mój powrót na praską trasę w Warszawie po 7 latach! Ostatni raz biegłem tam w 2018 roku, a wspomnienia wciąż są żywe.

– 43. Łowicki Półmaraton Jesieni – zupełnie nowy kierunek, debiut w tej imprezie i ogromna ciekawość, co przyniesie ta biegowa przygoda.

– Silesia Half Marathon w Katowicach – powrót po dwóch latach. Pamiętam ten bieg doskonale i już nie mogę się doczekać, by znów poczuć klimat Stadionu Śląskiego.

Ale to nie wszystko.Jesień przyniesie jeszcze kilka biegowych akcentów, w tym jeden szczególny. Wyjątkowy, ważny, długo wyczekiwany. Ten, do którego przygotowuję się w głowie i w sercu. Ten, który ma w sobie coś więcej niż tylko dystans do pokonania. Na razie zostawię Was z tą nutą tajemnicy… Ja już wiem. Ale jeszcze nie zdradzę. Czas na kolejny etap. Kolejną podróż. Kolejną historię do zapisania na biegowych kilometrach. Do zobaczenia na trasie!